MAKUSZYNSKI O jednym takim, ktoremu ukradziono slonce

"Autor najpoczytniejszych ksiazek dla mlodych czytelnikow, ojciec Koziolka Matolka, nie za bardzo lubil dzieci. Swoich nie mial. Tworca przesympatycznych bohaterek, nieprzewidywalnych i niezaleznych mlodych kobiet, byl mizoginem. Zdeklarowany tradycjonalista i konserwatysta przyjaznil sie ze skamandrytami.
II Rzeczpospolita w jego powiesciach byla szczesliwym krajem dobrych ludzi. Komunistyczni decydenci zarzucali mu, ze nie widzial kontrastow i walki proletariatu z krwiozerczym kapitalem.
Sam Makuszynski przezywal wtedy swoj najlepszy okres. Kazda jego ksiazka miala po trzy, cztery wydania – a niektore nawet dziesiec. Jednak po latach prosperity los znowu sie odwrocil. W czasie okupacji pisarz ledwo wiazal koniec z koncem, a po wojnie, nie godzac sie na kompromisy, zostal reliktem minionej epoki. W 1951 roku jego powiesci znalazly sie na liscie ksiazek „ideologicznie szkodliwych”.
Na nic okazaly sie jednak starania komunistow, by skazac Makuszynskiego na damnatio memoriae. Kolejne pokolenia zaczytywaly sie Szatanem z siodmej klasy i przezywaly przygody panny z mokra glowa wbrew glosom przed- i powojennych krytykow.
Proby czasu nie przetrwala tylko „dorosla” tworczosc pisarza".