DZIEWCZYNY Z WOLYNIA

"Dzieci przetrwaly rzez. Teraz opowiadaja historie zamordowanych rodzicow i dziadkow.
Rozalia miala osiem lat, gdy schowana w piwnicy slyszala ostatnie slowa umierajacej matki i siostry.
Zofia pamieta zlowieszcza przestroge – „Jutro ma was tu nie byc. Beda mordowali". Tak ostrzega ich wiejska polozna, Ukrainka. Nikt w to nie wierzy. Pogrom przetrwa jedynie garstka.
Teodora uczestniczyla we mszy, kiedy Ukraincy zaatakowali kosciol w Kisielinie. Uratowala sie z plonacej dzwonnicy. To jest jej pierwsze spotkanie z banderowcami. Niestety nie ostatnie.
W 1939 roku sielskie zycie na Wolyniu sie konczy. Polska upada, zmieniajacy sie okupanci sieja postrach. Jednak najwieksze zagrozenie przychodzi ze strony, z ktorej nikt sie tego nie spodziewal. Sasiadow. Kumow. Ukraincow. Wiedzeni banderowska wizja Ukrainy zaczynaja mordowac Polakow.
Wolynskie dziewczeta byly jeszcze dziecmi, gdy rozpoczal sie pogrom. Widzialy smierc rodzicow, braci, siostr i rzez calych wsi. Slyszaly blagania bezbronnych ofiar opetanych szalem mordu Ukraincow. Z dnia na dzien stracily nie tylko najblizszych, ale rowniez swoja ojcowizne".