Od czasu wygnania ostatniego krola (wedlug tradycji w 509 roku p.n.e.) Republika Rzymska musiala walczyc o wlasne przetrwanie. W ciagu stuleci prawie nieprzerwanych wojen w armiach Rzymu doszlo do przemian spowodowanych roznymi zagrozeniami. Stawiano im czola ze zmiennym szczesciem, lecz ostatecznie republika zawsze wychodzila z tych prob zwyciesko. Wraz z przejsciem od obrony wlasnych ziem do ekspansji terytorialnej, sily zbrojne Rzymu musialy rowniez przystosowac sie do nowej sytuacji, czyli przedluzajacych sie kampanii wojennych w roznych warunkach geograficznych i klimatycznych, nie mowiac juz o zmianach zachodzacych w samej republice.
Michael M. Sage przesledzil rozwoj armii republiki od momentu jej powstania (po uprzednim wskazaniu kontekstu, w jakim funkcjonowaly wczesniejsze wojska krolewskie), az do czasow jej najslawniejszego wodza, Gajusza Juliusza Cezara. Przejscie od sil opartych na rodach, pobor serwianski oraz przemiany zachodzace w legionie opartym na manipulach i kohortach, zostaly omowione wraz z towarzyszaca im tematyka uzbrojenia, taktyki oraz zdolnosci operacyjnych. Dzieki temu mozemy poznac, w jaki sposob legiony szykowaly sie do walki przeciwko kolejnym przeciwnikom, od Celtow i Samnitow, az po Kartaginczykow i dotad dominujace armie hellenistyczne oparte na falandze typu macedonskiego.