"Wydawalo sie, ze nic juz nas nie zaskoczy w internecie. I wtedy pojawila sie ona. Smieszna geba, ktora mowi madrze o zyciu. Prosto, zwiezle, szczerze i bez owijania w bawelne. Ze zrozumieniem, bez pouczania. Mowi o show-biznesie, celebrytach, wspolczesnych snobizmach, fobiach i modach. Tylko kilka zdan, a jest w tym cieplo, doswiadczenie i zyciowa madrosc.
„A ja zem jej powiedziala, Kaska, szczescia nie poudajesz” – mowi Nosowska. – „Nagle cala Polska zaczyna czekac na kolejny odcinek. Zadalam sobie pytanie, co w tym zajeciu sprawia mi autentyczna przyjemnosc, na ktorym etapie dzialalnosci jestem najbardziej soba, w sobie, czuje sie bezpiecznie, a w okolicy serca wzrasta temperatura. Najszczersza z najszczerszych odpowiedzi brzmi – pisanie. Ten samotny moment, kiedy z chmary slow wylapuje te, ktore najlepiej opowiedza emocje. Jest to proces zmudny, momentami skrajnie wyczerpujacy. Nie mam latwosci, ktora legitymuja sie prawdziwi mistrzowie zonglerki slowem. Ja wysiaduje. Do odlezyn”.
I zaczela pisac.
O druzgocacym wplywie portali spolecznosciowych na nasze zycie, o dylematach partnerstwa, problemach w okielznaniu nastolatkow, o milosci do jedzenia i terrorze rynku reklamowego. O tym jak kochac i nie kochac. O tym, ze czarny nie wyszczupla, a seks tantryczny nie polega tylko na faszerowaniu, faszerowaniu, faszerowaniu.
Nosowska jest szczera, dojrzala i oryginalna obserwatorka rzeczywistosci. Mimo slawy i spektakularnej kariery pozostala skromna. I ma to, czego brakuje teraz wszystkim – dystans do samej siebie. Ani przez chwile nikogo nie udaje. Z perspektywy dojrzalej kobiety mowi o konsekwencjach tlumienia swojego glosu wewnetrznego, koniecznosci polerowania intuicji zlota lyzeczka i potyczkach z wewnetrznym krytykiem, zwanym przez nia „puczysta”.